2.5.2.2.2.1.1.2 Stressoren

Stressoren zijn die gebeurtenissen, gedachten of gevoelens die tot stressreacties leiden. Bekdne stressoren zijn:
a. life events; dit zijn afgebakende, duidelijk aanwijsbare gebeurtenissen die een grote verandering met zich meebrengen, bijv. ontslag, dood van een geliefd persoon.
b. chronische stressoren; dit zijn lang voortdurende probleemsituaties, die in ernstige mate interfereren met het normale levens- en verwachtingspatroon. Men kan denken aan zaken als werkloosheid, armoede, overbelasting etc
c. daily hassles; dit  zijn relatief kleine gebeurtenissen en situaties die op zich niet heel stressvol zijn, maar door het frequente en steeds terugkerende karakter ervan wel als stressvol worden ervaren. Voorbeelden: telkens in een file terechtkomen, telkens kleine beslissingen moeten nemen.

Doet zich een gebeurtenis tegelijk voor, dan spreekt men over een primaire stressor. We spreken over een cumulatie van stress als er zich meer stressoren tegelijk voor doen, of als de ene streesvolle gebeurtenis andere stressvolle situaties oproept. Bij deze laatste vorm van cumulatie spreekt men van secundaire stressoren.

Wat maakt zaken stressvol of juist stressarm?

1. Verandering als die niet op eigen initiatief wordt geinitieerd;
2. Chronische blootstelling aan negatieve prikkels. Dit laatste is van belang bij het ontstaan van ziekte.
Andere karakteristieken die een gebeurtenis stressvol kunnen maken zijn:
3. Beheersbaarheid, de mate waarin invloed uit te oefenen is op het ontstaan, het verloop, de gevolgen van een gebeurtenis.
Dit kan in objectieve zin, daadwerkelijk zo zijn, maar ook de subjectieve beleving van de beheersbaarheid speelt een rol.
Evenals de mate waarin objectieve beheersbaarheid en subjectieve beleving overeenstemmen.
4. Voorspelbaarheid; dit is een variant op gebrek aan cognitieve beheersbaarheid, men weet niet waar men aan toe is, maar vaak wel dat het om iets belangrijks gat. Dat geeft veel onzekerheid.
5. Ambiguiteit; de gebeurtenis heeft dubbelzinnige, tegenstrijdige elementen zodat men (opnieuw) niet weet waar men aan toe is.